Provided by: manpages-pl-dev_4.23.1-1_all 
NAZWA
readv, writev, preadv, pwritev, preadv2, pwritev2 - czyta lub zapisuje dane do wielu buforów
BIBLIOTEKA
Standardowa biblioteka C (libc, -lc)
SKŁADNIA
#include <sys/uio.h>
ssize_t readv(int fd, const struct iovec *iov, int iovcnt);
ssize_t writev(int fd, const struct iovec *iov, int iovcnt);
ssize_t preadv(int fd, const struct iovec *iov, int iovcnt,
off_t offset);
ssize_t pwritev(int fd, const struct iovec *iov, int iovcnt,
off_t offset);
ssize_t preadv2(int fd, const struct iovec *iov, int iovcnt,
off_t offset, int flags);
ssize_t pwritev2(int fd, const struct iovec *iov, int iovcnt,
off_t offset, int flags);
Wymagane ustawienia makr biblioteki glibc (patrz feature_test_macros(7)):
preadv(), pwritev():
Od glibc 2.19:
_DEFAULT_SOURCE
glibc 2.19 i wcześniejsze:
_BSD_SOURCE
OPIS
Wywołanie systemowe readv() czyta liczbę iovcnt bloków z pliku skojarzonego z deskryptorem pliku fd do
wielu buforów opisanych przez iov („rozrzucone wejście”).
Funkcja writev() zapisuje co najwyżej iovcnt bloków opisanych przez iov do pliku skojarzonego z
deskryptorem pliku fd („zgromadzone wyjście”).
Wskaźnik iov prowadzi do struktury iovec, opisanej w iovec(3type).
Wywołanie systemowe readv() działa tak samo jak read(2), z tą różnicą że wypełnianych jest wiele buforów.
Wywołanie systemowe writev() działa tak samo jak write(2), z tą różnicą że zapisywane dane pochodzą z
wielu buforów.
Bufory są przetwarzane w porządku, w którym zostały wymienione w tablicy. Oznacza to, że readv()
całkowicie zapełni iov[0] zanim przejdzie do iov[1] itd. (jeśli jest za mało danych, to nie wszystkie
bufory w iov zostaną wypełnione). Podobnie writev zapisuje całkowicie zawartość iov[0], zanim przejdzie
do iov[1], itd.
Transfery danych przeprowadzane przez readv() i writev() są atomowe: dane zapisywane przez writev() są
zapisywane jako pojedynczy blok danych, niekolidujący z danymi zapisywanymi przez inne procesy.
Analogicznie readv() gwarantuje przeczytanie sąsiadujących bloków danych, niezależnie od operacji odczytu
przeprowadzanych przez inne wątki lub procesy mające deskryptory plików odnoszące się do tego samego
otwartego pliku (patrz open(2)).
preadv() i pwritev()
Wywołanie systemowe preadv() łączy w sobie funkcjonalności dostarczane przez readv() i przez pread(2).
Wykonuje to samo zadanie, co readv(), ale dodaje czwarty argument, offset, określający miejsce w pliku, w
którym zostanie przeprowadzona operacja wejściowa.
Wywołanie systemowe pwritev() łączy w sobie funkcjonalności dostarczane przez writev() i przez pwrite(2).
Wykonuje to samo zadanie, co writev, ale dodaje czwarty argument, offset, określający miejsce w pliku, w
którym zostanie przeprowadzona operacja wyjściowa.
Opisywane wywołania systemowe nie zmieniają pozycji przesunięcia w pliku. Pliki wskazywane przez fd
muszą pozwalać na swobodny dostęp (przeszukiwanie).
preadv2() i pwritev2()
Te wywołania systemowe są podobne do wywołań preadv() i pwritev(), lecz dodają piąty argument flags,
modyfikujący zachowanie w zależności od wywołania.
W przeciwieństwie do preadv() i pwritev(), jeśli argument offset wynosi -1, to używane i aktualizowane
jest przesunięcie bieżącego pliku.
Argument flags zawiera sumę bitową (OR) z jednego lub więcej z następujących znaczników:
RWF_DSYNC (od Linuksa 4.7)
Udostępnia ekwiwalent znacznika O_DSYNC open(2), tyle że do zapisu. Znacznik ten ma znaczenie
jedynie dla pwritev2(), a jego efekty stosują się tylko w zakresie danych zapisanych przez
wywołanie systemowe.
RWF_HIPRI (od Linuksa 4.6)
Odczyt/zapis o wysokim priorytecie. Pozwala blokowym systemom plików na odpytywanie urządzenia, co
zapewnia niższe opóźnienia, lecz może wymagać dodatkowych zasobów (obecnie ta funkcja nadaje się
do użycia wyłącznie, jeśli deskryptor pliku otwarto ze znacznikiem O_DIRECT).
RWF_SYNC (od Linuksa 4.7)
Udostępnia ekwiwalent znacznika O_SYNC open(2), tyle że do zapisu. Znacznik ten ma znaczenie
jedynie dla pwritev2(), a jego efekty stosują się tylko w zakresie danych zapisanych przez
wywołanie systemowe.
RWF_NOWAIT (od Linuksa 4.14)
Nie oczekuje na dane, które nie są natychmiast dostępne. Jeśli poda się ten znacznik, to wywołanie
systemowe preadv2() powróci natychmiast, jeśli miałoby musieć odczytywać dane z nośnika
nieulotnego lub czekać na blokadę. Jeśli jakieś dane zostały pomyślnie odczytane, zwróci liczbę
odczytanych bajtów. Jeśli nie odczytano żadnych danych, zwróci -1 i ustawi errno na EAGAIN (lecz
zobacz USTERKI). Obecnie, znacznik ten ma znaczenie jedynie dla preadv2().
RWF_APPEND (od Linuksa 4.16)
Udostępnia ekwiwalent znacznika O_APPEND open(2), tyle że do zapisu. Znacznik ten ma znaczenie
jedynie dla pwritev2(), a jego efekty stosują się tylko w zakresie danych zapisanych przez
wywołanie systemowe. Argument offset nie wpływa na operację zapisu; dane są zawsze dopisywane do
końca pliku. Jednakże, jeśli argument offset wynosi -1, bieżące przesunięcie pliku jest
uaktualniane.
WARTOŚĆ ZWRACANA
Gdy się powiodą, funkcje readv(), preadv() i preadv2() zwracają liczbę przeczytanych bajtów, a funkcje
writev(), pwritev() i pwritev2() zwracają liczbę bajtów zapisanych.
Proszę zauważyć, że nie jest błędem przesłanie mniejszej liczby bajtów niż żądano przez poprawne
wywołanie (zob. read(2) i write(2)).
W razie wystąpienia błędu zwracane jest -1 i ustawiane errno wskazując błąd.
BŁĘDY
Zwracane błędy są takie same, jak w przypadku funkcji read(2) i write(2). Ponadto preadv(), preadv2(),
pwritev() i pwritev2() mogą także zwrócić błędy takie jak w przypadku lseek(2). Dodatkowo zdefiniowane
są następujące błędy:
EINVAL Suma wartości iov_len przekracza rozmiar ssize_t.
EINVAL Liczba iovcnt wektorów jest mniejsza niż zero lub większa niż dopuszczalne maksimum.
EOPNOTSUPP
Jako flags podano nieznaną flagę.
WERSJE
Różnice biblioteki C/jądra
Surowe wywołania systemowe preadv() i pwritev() mają sygnatury wywołań różniące się subtelnie od
odpowiadających im w funkcji opakowującej biblioteki GNU C pokazanych w SKŁADNI. Ostatni argument offset,
jest rozpakowany przez funkcję opakowującą na dwa argumenty wywołania systemowego:
unsigned long pos_l, unsigned long pos
Argumenty te zawierają 32 bitowy offset w kolejności odpowiednio, od najmniej i od najbardziej znaczącego
bitu.
STANDARDY
readv()
writev()
POSIX.1-2008.
preadv()
pwritev()
BSD.
preadv2()
pwritev2()
Linux.
HISTORIA
readv()
writev()
POSIX.1-2001, 4.4BSD (pojawiło się pierwotnie w 4.2BSD).
preadv(), pwritev(): Linux 2.6.30, glibc 2.10.
preadv2(), pwritev2(): Linux 4.6, glibc 2.26.
Historyczne różnice biblioteki C/jądra
Aby rozwiązać sytuację, gdy IOV_MAX było tak niskie we wczesnych wersjach Linuksa, funkcje opakowujące
readv() i writev() wykonywały pewne dodatkowe działania po wykryciu, że odpowiednie wywołanie systemowe
zakończyło się błędem z powodu przekroczenia limitu. W takim wypadku funkcja readv() biblioteki glibc
przydzielała tymczasowy bufor, wystarczająco duży, by pomieścić wszystkie elementy określone przez iov,
przekazywała ten bufor wywołaniu systemowemu read(2), kopiowała dane z bufora tymczasowego do lokalizacji
określonych przez iov, a następnie zwalniała pamięć bufora. Funkcja glibc dla writev() wykonywała
analogiczne zadanie, używając bufora tymczasowego i wywołania funkcji write(2).
Potrzeba tych dodatkowych działań funkcji opakowujących glibc przestała istnieć od Linuksa 2.2. Jednak
glibc wciąż udostępniał to zachowanie do glibc 2.10. Poczynając od wersji glibc 2.9, funkcje opakowujące
wykonywały to działanie tylko jeśli biblioteka wykryła, że system działa pod kontrolą jądra Linux
starszego niż Linux 2.6.18 (wybór tej wersji jądra nie ma głębszej przyczyny). Od glibc 2.10 (wymagającej
co najmniej Linuksa 2.6.32) funkcje opakowujące glibc bezpośrednio przywołują wywołania systemowe.
UWAGI
POSIX.1 pozwala w implementacji umieścić ograniczenie liczby argumentów, które mogą być przekazane w iov.
Implementacja może rozgłosić ten limit definiując IOV_MAX w <limits.h> lub w czasie uruchomienia,
zwracaną wartością z sysconf(_SC_IOV_MAX). Na współczesnych systemach Linux limit ten wynosi 1024. W
czasach Linuksa 2.0 wynosił 16.
USTERKI
Linux 5.9 i Linux 5.10 są obarczone błędem: preadv2() ze znacznikiem RWF_NOWAIT może zwrócić 0 nawet, gdy
nie jest to koniec pliku.
PRZYKŁADY
Następujący przykładowy kod pokazuje użycie funkcji writev():
char *str0 = "witaj ";
char *str1 = "świecie\n";
ssize_t nwritten;
struct iovec iov[2];
iov[0].iov_base = str0;
iov[0].iov_len = strlen(str0);
iov[1].iov_base = str1;
iov[1].iov_len = strlen(str1);
nwritten = writev(STDOUT_FILENO, iov, 2);
ZOBACZ TAKŻE
pread(2), read(2), write(2)
TŁUMACZENIE
Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika są: Robert Luberda <robert@debian.org> i
Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>
Niniejsze tłumaczenie jest wolną dokumentacją. Bliższe informacje o warunkach licencji można uzyskać
zapoznając się z GNU General Public License w wersji 3 lub nowszej. Nie przyjmuje się ŻADNEJ
ODPOWIEDZIALNOŚCI.
Błędy w tłumaczeniu strony podręcznika prosimy zgłaszać na adres listy dyskusyjnej manpages-pl-
list@lists.sourceforge.net.
Linux man-pages 6.8 2 maja 2024 r. readv(2)